Lunapark to świat możliwości i kolorów. Wewnętrzne dziecko woła, by odnaleźć w nim siebie.
„Wcześniej rozpoznanie moich potrzeb uniemożliwiał schemat. Postępowałem automatycznie. W trakcie dorastania uczymy się radzić sobie z naszymi niezaspokojonymi potrzebami, tworzymy schematy zachowań w trudnych dla nas sytuacjach. Ja nauczyłem się, że jeśli uda mi się uniknąć sytuacji ekspozycji społecznej, to mam załatwioną sprawę. W dzieciństwie tak właśnie robiłem. Unikanie dawało mi ulgę i sprawiało, że nie musiałem konfrontować się z nieprzyjemnymi uczuciami. To tylko wzmacniało taki schemat postępowania. Jednocześnie odcinam się od mojego wewnętrznego dziecka, czyli moich potrzeb emocjonalnych. W dłuższej perspektywie oddalało mnie to również od rzeczy, z których mogę być w życiu dumny.
Jako dorosłej osobie łatwiej mi zrozumieć, czego potrzebował mały Hubert: normalizacji, troski, prostych zdań – „jestem z ciebie dumny, robisz ważne rzeczy”. Gdy uruchomiłem tę perspektywę, coś się we mnie zadziało. Poczułem ciepło. Jestem gotowy robić to, co w tej chwili jest dla mnie istotne, czyli kontynuować wywiad, nawet jeśli wstyd całkiem nie ustąpił”. / za „Jak dbać o swoje wewnętrzne dziecko”
Podoba Ci się ta mozaika? Zobacz Promenadę. Wolisz jedność w postaci miękkich linii? Zajrzyj w Czas snu.